blogspot
ဟိုတစ္ေလာက ကိုေအာင္ေမာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားရင္းလာရင္း လမ္းမွာ ဆံုၾကပါတယ္။ အဲေတာ့ ဆံုခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား မေရာက္တာၾကာတဲ့ မႏၲေလး ကန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ (တက္ေသးအင္း) အေနာက္ဘက္က ေနၿပီး ေရႊၾကက္ယက္နဲ႔ စစ္ကိုင္း တံတားသစ္ဘက္ကို ေဖာက္ထားတဲ့ ကန္ပတ္လမ္းဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒီလမ္းက တံတားဦး ေလယာဥ္ကြင္းကို သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဖာက္ထားတဲ့ အျမန္ လမ္းမႀကီးပါ။ ဒီလမ္းကေလးက အေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ တစ္ေၾကာလံုးက ဘုရား ေစတီေတြကို ျမင္ကြင္းက်ယ္နဲ႔ ျမင္ေနရၿပီး အနားသတ္က ေတာင္တန္း၊ အလယ္ၾကားက ျမစ္မင္းဧရာ၊ အဆံုးမွာ လယ္ကြင္းျပင္ အေရွ႕ဘက္ကေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္ေတြၾကားက ျမင္ေနရတဲ့ ေစတီ ပုထိုးေတြနဲ႔ သိပ္ကို သာယာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က လမ္းေဘးနားက လူရွင္းတဲ့ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကိုေအာင္ေမာင္းမွာ အေရာင္းအဝယ္နဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးက သူေျပာျပတာ ဆိုေတာ့ ကိုေအာင္ေမာင္း ေျပာတာ နားေထာင္ ေနတယ္လို႔ပဲ မွတ္လိုက္ပါေနာ္။
တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တိုင္ပင္စရာရိွလို႔ ေတြ႕ရေအာင္ဆိုၿပီး “ေမာင္ႏိုင္” ဆိုတဲ့ ကုန္သည္ေလး တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး အားတဲ့ အခ်ိန္ညပိုင္း အိမ္ကိုလာဖို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ႏိုင္ ေရာက္လာေတာ့ အိမ္မွာ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုတာနဲ႔ တက္ေသးအင္း ကန္ေတာ္ႀကီး ေဘးက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ႏိုင္က “သူဘယ္လို ေျဖရွင္းရရင္ ေကာင္းမလဲ” ဆိုတဲ့ ပုစၧာေလးကို ယူလာတာပါ။ ေတာင္ႀကီးက သူ႔ကုန္သည္ဆီမွာ သိန္း ရာဂဏန္းေလာက္ ျမႇဳပ္ေနပါသတဲ့။ ဆံုးေတာ့လည္း မဆံုးႏိုင္ပါဘူး။ ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့ ကုန္သည္၊ နာမည္ေကာင္းရိွတဲ့ ကုန္သည္လည္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ခက္တာက ေမာင္ႏိုင္က သူမ်ားေဖာက္သည္ကို သူက အတင္း လုေရာင္းထားတာ။
တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တိုင္ပင္စရာရိွလို႔ ေတြ႕ရေအာင္ဆိုၿပီး “ေမာင္ႏိုင္” ဆိုတဲ့ ကုန္သည္ေလး တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး အားတဲ့ အခ်ိန္ညပိုင္း အိမ္ကိုလာဖို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ႏိုင္ ေရာက္လာေတာ့ အိမ္မွာ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုတာနဲ႔ တက္ေသးအင္း ကန္ေတာ္ႀကီး ေဘးက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ႏိုင္က “သူဘယ္လို ေျဖရွင္းရရင္ ေကာင္းမလဲ” ဆိုတဲ့ ပုစၧာေလးကို ယူလာတာပါ။ ေတာင္ႀကီးက သူ႔ကုန္သည္ဆီမွာ သိန္း ရာဂဏန္းေလာက္ ျမႇဳပ္ေနပါသတဲ့။ ဆံုးေတာ့လည္း မဆံုးႏိုင္ပါဘူး။ ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့ ကုန္သည္၊ နာမည္ေကာင္းရိွတဲ့ ကုန္သည္လည္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ခက္တာက ေမာင္ႏိုင္က သူမ်ားေဖာက္သည္ကို သူက အတင္း လုေရာင္းထားတာ။
စ ေရာင္းစက ေငြအေၾကာင္း မေျပာဘဲ အေႂကြးေတြ မ်ားမ်ားေပးၿပီး အရ ယူထားတာ။ ခက္တာ တစ္ခုက ဝယ္ရင္သာ ကုန္သည္က တိုက္႐ိုက္ ဖုန္းနဲ႔ ေအာ္ဒါ တက္လိုက္တာ။ ေငြေပးရင္း မန္းေလးက သူ႔ညီအိမ္မွာ ေငြလႊဲသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ သြားသြားထုတ္ေနရတာ။ စ ေရာင္းစကေတာ့ သူက တစ္ပတ္ကို သိန္း သံုးေလးဆယ္ ခ်ေပးတာ ေလာက္တယ္ေလ။ အခု သူကလည္း ေရာင္းအား တက္လာေတာ့ သူယူတဲ့ ကုန္ဘိုးက တစ္ပတ္ကို သိန္း ရာဘရိတ္ေလာက္ အသာေလး ေရာက္သြားေပမယ့္ သူျပန္ခ်ေပးတဲ့ ေငြက စယူစက အတိုင္း သိန္း သံုးေလးဆယ္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္ႏိုင္မွာ ေငြၾကပ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေငြအေၾကာင္း ေျပာလုိက္ရင္ စိတ္ခုသြားမွာ ေၾကာက္ေတာ့ မေတာင္းရဲျပန္ဘူး။ ကိုယ့္အတတ္နဲ႔ ကိုယ္ဆူးတယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံ ျဖစ္ေနသေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေျပးလာတာပါ။
“မင္းသူ႔ကို တိုက္႐ိုက္ႀကီး အေႂကြး သြားမေတာင္းနဲ႔။ ဖုန္းနဲ႔လည္း ေငြၾကပ္တာ ျပဳတာ သူ႔ကိုလည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႔ညီကိုလည္း မေျပာနဲ႔။ သူမွာတဲ့ ပစၥည္းကိုလည္း အေႂကြးမ်ားေနတယ္ ဆိုၿပီး မပို႔ဘဲ မေနနဲ႔။ မင္းကိုယ္တိုင္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို အေၾကာင္းတစ္ခုျပၿပီး အလည္ေရာက္လာသလို သြားၿပီးရင္ မင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး ခ်တတ္တာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာသလိုနဲ႔ မင္းအခက္အခဲေတြကို ေျပာျပလိုက္ ဒါဆိုရင္ ပြဲသိမ္းပဲ” လို႔ သင္ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ သူ႔ဆီက ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ အိမ္မွာ ေတာင္ႀကီးျပန္ လက္ေဆာင္ ဝင္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာရယ္၊ သူ႔ကိစၥ အဆင္ေျပသြားတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရယ္၊ သတင္းေကာင္းေလး ၾကားရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းၿပီးလို႔မွ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေဖာက္သည္ေတြဆီက ေမာင္ႏိုင္နဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ရင္ အရင္လို ေငြမျမန္ဘူး၊ ေငြၾကာတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခ်ေပးထားတဲ့ အေႂကြးဆိုရင္လည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘဲ မေတာင္းမခ်င္း မေပးဘူး ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြ ဟိုကဒီက တစ္စြန္း တစ္စ ၾကားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွာ ေမာင္ႏိုင္ အေၾကာင္းက တစ္ဝဲလည္လည္ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕တာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေစ်းကို ေန႔တိုင္း ဆင္းေနရတဲ့ ေရာင္း၊ ေတာင္း ဘဝပါ။ ေရာင္းေတာင္းဆိုတာ မနက္ကို ေစ်းလိုက္ေရာင္းတယ္။ ညေနအေႂကြး လိုက္ေတာင္းတယ္ကို ဆိုလိုတာပါ။ သူက အစက ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာ သူ႔အေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာ ဘယေဆးဆိုင္မွာ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ဆရာက အဂၤလိပ္ေဆး လံုးဝ မေရာင္းပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ဆိုင္ကိုလာတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက အဂၤလိပ္ေဆး လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကို ဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဝယ္တာမ်ားေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ သူက ရင္းႏွီးလာတဲ့အခါ နယ္က မွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းကို သူတို႔ဆိုင္ လာဝယ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေမာင္ႏိုင္ကို ဝယ္ေပးတဲ့ ေငြပမာဏ အေပၚမွာ ေကာ္မရွင္ စားေပးပါတယ္။ သူ႔ဆရာ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္ေဆး ဆိုရင္ သူ႔ကိုပဲ အလကား အဝယ္ခိုင္းတာကေန ဝယ္တဲ့ သူကလည္း ေကာ္မရွင္ေပး ၿပီးခိုင္းတဲ့ အဝယ္ေတာ္ သေဘာမ်ဳိးထိ တိုးတက္လာပါတယ္။ သူကလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေအာင္ အၿမဲတမ္း ေဆာင္ရြက္ေပးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ဆရာဆုိင္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္းက သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အဲဒီတုန္းက ပုဂၢလိက ဘဏ္ဝန္ထမ္းပါ။ သူအိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ မၾကာခင္ အားလံုးက တိုက္တြန္းတာရယ္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားအလုပ္က ႐ုန္းထြက္ခ်င္တာရယ္ သူဝယ္ေနတဲ့ ဆိုင္ေတြကလည္း အကူအညီေပးမယ္ ဆိုတာရယ္ေၾကာင့္ ေဆးဆိုင္ေလး စဖြင့္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစကေတာ့ သူ႔ဆရာကို အားနာေတာ့ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ စခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္အားလံုးက တုိက္တြန္းေတာ့ သူကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာေဆးက အဓိကလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစကေတာ့ ဆိုင္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူအမ်ဳိးသမီးကလည္း ဘဏ္က ဝန္ထမ္း ေလွ်ာ့ခ်အထဲမွာ အိမ္ေထာင္သည္ ဆိုၿပီး အေလွ်ာ့ ခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလိုလို ဆိုင္ေပၚကို ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ တိုတိုေျပာရရင္ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစား လုပ္အားကလည္း တိုးလာေတာ့ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက ခဏေလး အတြင္းမွာ စည္ပင္လို႔ စီးပြား တက္လာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
“မင္းသူ႔ကို တိုက္႐ိုက္ႀကီး အေႂကြး သြားမေတာင္းနဲ႔။ ဖုန္းနဲ႔လည္း ေငြၾကပ္တာ ျပဳတာ သူ႔ကိုလည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႔ညီကိုလည္း မေျပာနဲ႔။ သူမွာတဲ့ ပစၥည္းကိုလည္း အေႂကြးမ်ားေနတယ္ ဆိုၿပီး မပို႔ဘဲ မေနနဲ႔။ မင္းကိုယ္တိုင္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို အေၾကာင္းတစ္ခုျပၿပီး အလည္ေရာက္လာသလို သြားၿပီးရင္ မင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး ခ်တတ္တာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာသလိုနဲ႔ မင္းအခက္အခဲေတြကို ေျပာျပလိုက္ ဒါဆိုရင္ ပြဲသိမ္းပဲ” လို႔ သင္ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ သူ႔ဆီက ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ အိမ္မွာ ေတာင္ႀကီးျပန္ လက္ေဆာင္ ဝင္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာရယ္၊ သူ႔ကိစၥ အဆင္ေျပသြားတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရယ္၊ သတင္းေကာင္းေလး ၾကားရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းၿပီးလို႔မွ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေဖာက္သည္ေတြဆီက ေမာင္ႏိုင္နဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ရင္ အရင္လို ေငြမျမန္ဘူး၊ ေငြၾကာတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခ်ေပးထားတဲ့ အေႂကြးဆိုရင္လည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘဲ မေတာင္းမခ်င္း မေပးဘူး ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြ ဟိုကဒီက တစ္စြန္း တစ္စ ၾကားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွာ ေမာင္ႏိုင္ အေၾကာင္းက တစ္ဝဲလည္လည္ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕တာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေစ်းကို ေန႔တိုင္း ဆင္းေနရတဲ့ ေရာင္း၊ ေတာင္း ဘဝပါ။ ေရာင္းေတာင္းဆိုတာ မနက္ကို ေစ်းလိုက္ေရာင္းတယ္။ ညေနအေႂကြး လိုက္ေတာင္းတယ္ကို ဆိုလိုတာပါ။ သူက အစက ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာ သူ႔အေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာ ဘယေဆးဆိုင္မွာ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ဆရာက အဂၤလိပ္ေဆး လံုးဝ မေရာင္းပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ဆိုင္ကိုလာတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက အဂၤလိပ္ေဆး လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကို ဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဝယ္တာမ်ားေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ သူက ရင္းႏွီးလာတဲ့အခါ နယ္က မွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းကို သူတို႔ဆိုင္ လာဝယ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေမာင္ႏိုင္ကို ဝယ္ေပးတဲ့ ေငြပမာဏ အေပၚမွာ ေကာ္မရွင္ စားေပးပါတယ္။ သူ႔ဆရာ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္ေဆး ဆိုရင္ သူ႔ကိုပဲ အလကား အဝယ္ခိုင္းတာကေန ဝယ္တဲ့ သူကလည္း ေကာ္မရွင္ေပး ၿပီးခိုင္းတဲ့ အဝယ္ေတာ္ သေဘာမ်ဳိးထိ တိုးတက္လာပါတယ္။ သူကလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေအာင္ အၿမဲတမ္း ေဆာင္ရြက္ေပးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ဆရာဆုိင္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္းက သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အဲဒီတုန္းက ပုဂၢလိက ဘဏ္ဝန္ထမ္းပါ။ သူအိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ မၾကာခင္ အားလံုးက တိုက္တြန္းတာရယ္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားအလုပ္က ႐ုန္းထြက္ခ်င္တာရယ္ သူဝယ္ေနတဲ့ ဆိုင္ေတြကလည္း အကူအညီေပးမယ္ ဆိုတာရယ္ေၾကာင့္ ေဆးဆိုင္ေလး စဖြင့္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစကေတာ့ သူ႔ဆရာကို အားနာေတာ့ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ စခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္အားလံုးက တုိက္တြန္းေတာ့ သူကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာေဆးက အဓိကလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစကေတာ့ ဆိုင္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူအမ်ဳိးသမီးကလည္း ဘဏ္က ဝန္ထမ္း ေလွ်ာ့ခ်အထဲမွာ အိမ္ေထာင္သည္ ဆိုၿပီး အေလွ်ာ့ ခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလိုလို ဆိုင္ေပၚကို ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ တိုတိုေျပာရရင္ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစား လုပ္အားကလည္း တိုးလာေတာ့ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက ခဏေလး အတြင္းမွာ စည္ပင္လို႔ စီးပြား တက္လာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
သည္ေတာ့ မိန္းမမ်ား ထံုးစံအတိုင္း စီးပြားတက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူသိေအာင္ ႂကြယ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ထံုစံလို ျဖစ္ေနတာက စီးပြားတက္တယ္ ဆိုရင္ ေရႊေငြလက္ဝတ္ ရတနာေတြ၊ အိမ္အသံုးေဆာင္ ပစၥည္းေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ျခံေတြ လိုလိုမလိုလို ဝယ္ျပၾကတာပါပဲ။ စီးပြားတက္ေၾကာင္း ျပတဲ့အေနနဲ႔ ေရႊဝယ္မယ္၊ စိန္ဝယ္မယ္ ဆိုလည္း သူက “ဝယ္ေစ” ။ မိန္းမက ဆုိင္ကယ္ ဝယ္ခ်င္တယ္၊ ကားဝယ္ခ်င္တယ္ဆို “ဝယ္ေစ” ေပါ့။ ေနစရာ အိမ္ရိွေပမယ့္လည္း ကိုယ္လည္း မေနႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဝယ္ေစဆိုေတာ့ ေဘးကအျမင္မွာ ေမာင္ႏိုင္တို႔ လင္မယား ခဏေလးနဲ႔ စီးပြားတက္တယ္လို႔ တိုးလာတဲ့ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ၾကည့္လို႔ အားလံုးက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတာကို ေက်နပ္ေနပါသတဲ့။
တကယ္ေတာ့ တိုးလာတဲ့ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ၾကည့္လို႔ အားလံုးက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတာကို ေက်နပ္ေနပါသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူမွာ တိုးပြားလာတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ လက္ဝတ္ ရတနာေတြ မ်ားမ်ားလာတာက အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းလို႔ အျမတ္အစြန္းေၾကာင့္ တိုးလာေသာ ေငြလား။ သူမ်ားက ယံုၾကည္လို႔ ေပးထားတဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာ မျဖစ္မေန ျပန္ေပးရမယ့္ ကုန္ေႂကြးလား။ ဆိုတာကိုေတာ့ စဥ္းစားမိပံု မေပၚပါဘူး။ မလိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ အသံုးမ်ားေတာ့ ေငြေတြက ေငြေသေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ သူကို အေႂကြးမ်ားမ်ား သူမ်ားကေပးေတာ့ သူကလည္း ဒီ့ျပင့္လူေတြကို တစ္ဆင့္မ်ားမ်ား ျပန္ေပး။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ပဲ ဝယ္ခ်င္ရာေတြကို ဝယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္းထဲမွာ ရိွတဲ့ အရင္းအႏွီး လွည့္ပတ္ေငြက တစ္ထက္တစ္စ မသိမသာေလး နည္းနည္းလို႔ လာပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ သူမ်ားဆီက ျပန္ရမွ သူကလည္း သူမ်ားေပးစရာကို ျပန္ေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာတာကို သူ သတိမထားမိလိုက္ မသိလိုက္မိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ေငြေၾကး စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းတာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ ဝင္လာတဲ့ ေငြဟာ အားလံုး ကိုယ့္ဟာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ေမ့ထားတတ္ၾကၿပီး ရီစရာလို ေျပာရရင္ေတာ့ ငါ့ျခံထဲ ေရာက္ရင္ ငါ့ႏြားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ သူမ်ားေပးစရာကို ျမန္ျမန္ေပးႏိုင္ေအာင္ ဖယ္ထားမယ္ အမွန္တကယ္ ျမတ္တာကိုမွ သံုးသင့္တာ သံုးလို႔ အရင္းအႏွီး ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ ပိုေငြကို အရင္းထဲ ျပန္ထည့္မယ္ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မပါသေလာက္ပါ။ စီးပြားတက္ေၾကာင္း ျပတဲ့အေနနဲ႔ ဝယ္ျပမယ္၊ သံုးျပမယ္၊ ဝတ္ျပမယ္၊ လွဴျပမယ္ (စိတ္ရင္း အမွန္ပါလား မပါလားေတာ့ မသိဘူး) အလြန္အကၽြံ လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ ဒီလို လုပ္တတ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ား ထစ္သြားမယ္။ ကိုယ္အေႂကြးခ်ေပးတဲ့ ကုန္သည္ တစ္ဦးဦးက အထစ္အေင့ါ ျဖစ္သြားမယ္။ ဆိုင္ျပဳတ္သြားလို႔ အေႂကြးေတြမ်ား မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိုက္မဆပ္ႏုိင္တဲ့ ဘဝမ်ဳိးကို ေအာ္တိုမက္တစ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အၾကပ္႐ိုက္ကုန္ၾက အဆင္မသင့္ရင္ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ စီးပြားပ်က္ေတာ့ ကိုယ္ပါေရာၿပီး စီးပြားပ်က္ကုန္ၾကပါေရာ။ အဲဒါက ကိုယ္ရလာတဲ့ အျမတ္တင္ သံုး႐ံုမကဘူး။ သူမ်ားရဲ႕ အရင္းကိုပါ ဆြဲသံုးလိုက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါလုိ႔ ေျပာအၿပီးမွာ ေမာသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဒါဆိုေမာင္ႏိုင္တို႔ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲလို႔ ေမးေတာ့ စီးပြားပ်က္တဲ့ ထိေတာ့ ဆိုးမသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မ်ားမ်ားေငြခ် မေပးႏိုင္ေတာ့ မ်ားမ်ား အေႂကြးယူလို႔ မရဘူး။ ေႂကြး မ်ားမ်ားယူလို႔ မရျပန္ေတာ့ မ်ားမ်ား မေရာင္းႏိုင္ျပန္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့လည္းမ်ားမ်ား မျမတ္ဘူးေပါ့ကြာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ဝင္လာကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ခိုင္စိုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အရပ္အျမင့္ ၿပိဳင္ၾကရင္ ဒီေကာင္က သူမ်ားထက္ ပိုျမင့္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ ရပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ အဲေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကာၾကာ အရပ္ျမင့္ ၿပိဳင္မယ္ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ အဲဒီအခါ ခိုင္စုိး မၿပိဳင္ရဲပါဘူး။ ေျခစံုရပ္တဲ့ ေကာင္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူမရပ္ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ သိေနလို႔ပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ အရင္းအႏွီး နည္းနည္း သူမ်ားေငြ မ်ားမ်ားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူကလည္း ခိုင္စိုးလို လူစားမ်ဳိးနဲ႔ မထူးပါဘူး။ ကိုယ့္ေငြက နည္းနည္း သူမ်ား ေငြေတြနဲ႔သာ လွည့္ပတ္ အလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္အရင္းအႏွီး တိုးသထက္ တိုးေအာင္ အရင္ စုေဆာင္းမယ္။
တကယ္ေတာ့ တိုးလာတဲ့ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ၾကည့္လို႔ အားလံုးက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတာကို ေက်နပ္ေနပါသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူမွာ တိုးပြားလာတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ လက္ဝတ္ ရတနာေတြ မ်ားမ်ားလာတာက အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းလို႔ အျမတ္အစြန္းေၾကာင့္ တိုးလာေသာ ေငြလား။ သူမ်ားက ယံုၾကည္လို႔ ေပးထားတဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာ မျဖစ္မေန ျပန္ေပးရမယ့္ ကုန္ေႂကြးလား။ ဆိုတာကိုေတာ့ စဥ္းစားမိပံု မေပၚပါဘူး။ မလိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ အသံုးမ်ားေတာ့ ေငြေတြက ေငြေသေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ သူကို အေႂကြးမ်ားမ်ား သူမ်ားကေပးေတာ့ သူကလည္း ဒီ့ျပင့္လူေတြကို တစ္ဆင့္မ်ားမ်ား ျပန္ေပး။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ပဲ ဝယ္ခ်င္ရာေတြကို ဝယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္းထဲမွာ ရိွတဲ့ အရင္းအႏွီး လွည့္ပတ္ေငြက တစ္ထက္တစ္စ မသိမသာေလး နည္းနည္းလို႔ လာပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ သူမ်ားဆီက ျပန္ရမွ သူကလည္း သူမ်ားေပးစရာကို ျပန္ေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာတာကို သူ သတိမထားမိလိုက္ မသိလိုက္မိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ေငြေၾကး စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းတာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ ဝင္လာတဲ့ ေငြဟာ အားလံုး ကိုယ့္ဟာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ေမ့ထားတတ္ၾကၿပီး ရီစရာလို ေျပာရရင္ေတာ့ ငါ့ျခံထဲ ေရာက္ရင္ ငါ့ႏြားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ သူမ်ားေပးစရာကို ျမန္ျမန္ေပးႏိုင္ေအာင္ ဖယ္ထားမယ္ အမွန္တကယ္ ျမတ္တာကိုမွ သံုးသင့္တာ သံုးလို႔ အရင္းအႏွီး ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ ပိုေငြကို အရင္းထဲ ျပန္ထည့္မယ္ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မပါသေလာက္ပါ။ စီးပြားတက္ေၾကာင္း ျပတဲ့အေနနဲ႔ ဝယ္ျပမယ္၊ သံုးျပမယ္၊ ဝတ္ျပမယ္၊ လွဴျပမယ္ (စိတ္ရင္း အမွန္ပါလား မပါလားေတာ့ မသိဘူး) အလြန္အကၽြံ လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ ဒီလို လုပ္တတ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ား ထစ္သြားမယ္။ ကိုယ္အေႂကြးခ်ေပးတဲ့ ကုန္သည္ တစ္ဦးဦးက အထစ္အေင့ါ ျဖစ္သြားမယ္။ ဆိုင္ျပဳတ္သြားလို႔ အေႂကြးေတြမ်ား မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိုက္မဆပ္ႏုိင္တဲ့ ဘဝမ်ဳိးကို ေအာ္တိုမက္တစ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အၾကပ္႐ိုက္ကုန္ၾက အဆင္မသင့္ရင္ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ စီးပြားပ်က္ေတာ့ ကိုယ္ပါေရာၿပီး စီးပြားပ်က္ကုန္ၾကပါေရာ။ အဲဒါက ကိုယ္ရလာတဲ့ အျမတ္တင္ သံုး႐ံုမကဘူး။ သူမ်ားရဲ႕ အရင္းကိုပါ ဆြဲသံုးလိုက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါလုိ႔ ေျပာအၿပီးမွာ ေမာသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဒါဆိုေမာင္ႏိုင္တို႔ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲလို႔ ေမးေတာ့ စီးပြားပ်က္တဲ့ ထိေတာ့ ဆိုးမသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မ်ားမ်ားေငြခ် မေပးႏိုင္ေတာ့ မ်ားမ်ား အေႂကြးယူလို႔ မရဘူး။ ေႂကြး မ်ားမ်ားယူလို႔ မရျပန္ေတာ့ မ်ားမ်ား မေရာင္းႏိုင္ျပန္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့လည္းမ်ားမ်ား မျမတ္ဘူးေပါ့ကြာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ဝင္လာကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ခိုင္စိုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အရပ္အျမင့္ ၿပိဳင္ၾကရင္ ဒီေကာင္က သူမ်ားထက္ ပိုျမင့္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ ရပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ အဲေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကာၾကာ အရပ္ျမင့္ ၿပိဳင္မယ္ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ အဲဒီအခါ ခိုင္စုိး မၿပိဳင္ရဲပါဘူး။ ေျခစံုရပ္တဲ့ ေကာင္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူမရပ္ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ သိေနလို႔ပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ အရင္းအႏွီး နည္းနည္း သူမ်ားေငြ မ်ားမ်ားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူကလည္း ခိုင္စိုးလို လူစားမ်ဳိးနဲ႔ မထူးပါဘူး။ ကိုယ့္ေငြက နည္းနည္း သူမ်ား ေငြေတြနဲ႔သာ လွည့္ပတ္ အလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္အရင္းအႏွီး တိုးသထက္ တိုးေအာင္ အရင္ စုေဆာင္းမယ္။
လုပ္ငန္း လွည့္ပတ္ေငြ ပမာဏ မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ျပန္ျပန္ ထည့္မယ္လို႔ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ့္ေငြမတိုးပြားခင္ သူမ်ားေငြကို သံုးခ်င္သလို သံုးလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႔သာ အလုပ္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔ေငြ ကိုယ့္ေငြ မခြဲျခား ဖယ္လို႔ မထားဘဲ ကုန္ေအာင္ သံုးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကိုသာ မေဖ်ာက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ေရရွည္တည္ၿမဲေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ လြယ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ျမန္ျမန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလး အတြင္းမွာ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ ကေတာ့ လုပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ႏိုင္တဲ့ သာဓကေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။ ဒီလိုျမန္ျမန္နဲ႔ မတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း မွန္မွန္နဲ႔ ျမဲႏိုင္ေအာင္ ေရရွည္ တည္တံ့ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကေတာ့ ပိုၿပီး ခက္ခဲမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေလး ဆိုေတာ့။ ကဲ..မိတ္ေဆြတို႔ကေရာ..။
ကိုေပါက္(မႏၲေလး)
ကိုေပါက္(မႏၲေလး)
Posted in: Life
1 comments:
think ko pok
Post a Comment